تاریخ تولدت مهم نیست ، تاریخ ” تبلورت ” مهمه !
اهل کجا بودنت مهم نیست ، ” اهل و بجا ” بودنت مهمه !
منطقه زندگیت مهم نیست ،” منطق زندگیت ” مهمه !
و گذشته زندگیت مهم نیست ، امروزت مهمه که چه گذشته ای واسه فردات میسازی . . . !

خدایا یادت هست ؟
دستشو گرفتم آوردم پیشت گفتم من فقط اینو میخوام…
گفتی اینکه خیلی کمه بهتر از اینو برات گذاشتم کنار…
گفتم نه من همینو میخوام....
گفتی آخه قول اینو به یکی دیگه دادم…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

کوچه پس کوچه این شهر تو را می بوید
عطر خوش بوی تنت ناب تر از مُشک و گلاب
بوسه ای از لب شیرین تو شد سهم دلم
این غزل جای من امشب شده بد مست و خراب . . .

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

به بهانه تولد امام زمان ....

مرد!

مردانگی این نیست که

با دست های سنگین و بزرگت به روی زن سیلی بزنی،

مردانگی آنست که

با دست های بزرگ و سنگینت قلب کوچک یک زن را بدست آوری….

عشق کلمه ایست که بار ها شنیده می شود ولی شناخته نمی شود.
عشق صداییست که هیچ گاه به گوش نمی رسد ولی گوش را کر می کند.
عشق نغمه ی بلبلیست که تا سحر می خواند ولی تمام نمی شود.
عشق رنگیست از هزاران رنگ اما بی رنگ است.
عشق نواییست پر شکوه اما جلالی ندارد.
عشق شروعیست از تمام پایان ها اما بی پایان است.
عشق نسیمیست از بهار اما خزان از آن می تراود.
عشق کوششیست از تمام وجود هستی اما بی نتیجه.
عشق کلمه ایست بی معنی ولی هزاران معنی دارد.
عشق………
عشق ۱۰ عنصر است اما عنصر آخر آن تمام معنی را می رساند ولی معنی آن گفتنی نیست.
 

یه روز صبح زود پیرمرد از خانه اش بیرون آمد و تا سر کوچه نرفته تصادف کرد عابرانی که از انجا می گذشتن اورا به درمانگاه رساندن و پرستاران مرکز پیر مرد را معاینه فیزیکی کردن و به او گفتن که باید برای عکس برداری اماده شود ولی پیرمرد سرسختانه عجله میکرد برای خارج شدن از درمانگاه یکی از پرستاران دلیل عجله او را پرسید : پیرمرد گفت همسرم در آسایشگاه سالمندان هست و همیشه  صبحانه را با هم میخوریم.پرستار گفت : من بهش خبر میدم و ماجرا را براش توضیح میدم.

پرستار برگشت و گفت این که میگه اصلا شمارو نمیشناسه .

پیر مرد گفت : اخه آلزایمر داره

پرستار گفت: خوب بهتر دیگه دلیل نداره نگران باشی اون که نمیدونه و یادش نمیاد دیگه

پیرمرد گفت: اون آلزایمر داره و یادش نمیاد من که میدونم اون کیه

یه روز از روزگار داستان ما  پسر یکی از وزیرا (کسری)عاشق و خواهان  دختر شاه(مه نام) میشه.

یه روز کسری داستان  خواست به مه نام بگه من عاشقتم و دوستت دارم .....

برفت به پیش آن زیبا رخ و مه نام....

بگفتا که من کسری و فرزند وزیر ارشد کشورم....

من روز و روزگاری خاهان تو گیس قشنگ و مه نام و مه رخ و مه وش و مه ...مه ...مه ...مه ....

بله ..

مه نام داستان بگفتا که من همزادی دارم و به زمن ، زروی و ز اخلاقو ز اندامو زغیره...

الانم به پشت سرت ایستادگان است به رویش بنما نگاهی شاید به مصلحت آید به کامت...

کسری داستان به پشت سرس نگاهی کرد و جهان دیدگانش سیه تیره شد...

کسری بگفت مرا بگرفتی اینجا که کسی نیست...

مه نام زرنگه  بگفت : تو گر مرا میخواستی چرا پس  به پشت نگریستی  ...

 مگر نمیدانی عاشق فقط نگاهش معشوق را میبیند ...

خلاصه کسری جون حس ادبیات فارسیت گل کرده اینجور گفتی بهش خوب میرفتی به زبان فسای خودمون میگفتی: گلو من گناتم...

به پایان آمد این آفیس  حکایت همچنان باقیس

به نظر شما احساس امنیت کدوم بیشتره

خودتون قضاوت کنید

اما خيلي تعجب کرد وقتي که ديد دخترک به عروسک تکه پاره اي که يک دست هم نداشت اشاره کرد و گفت:اينو بيشتر از همه دوست دارم.مهمان با کنجکاوي پرسيد:اين که زياد خوشگل نيست! دخترک جواب داد:آخه اگه منم دوستش نداشته باشم ديگه هيشکي نيست که باهاش بازي کنه و دوستش داشته باشه ،اونوقت دلش ميشکنه...

دختر کوچک به مهمان گفت:ميخواي عروسکهامو ببيني؟
مهمان با مهرباني جواب داد:بله.
دخترک دويد و همه ي عروسکهاشو آورد،بعضي از اونا خيلي بانمک بودن .دربين اونا يک عروسک باربي هم بود.
مهمان از دخترک پرسيد:کدومشونو بيشتر از همه دوست داري؟
و پيش خودش فکر کرد:حتما" باربي.

می خواستم

واست همه چیمو بدم
... اما
تو رو که نمیشه به خودت داد !!؟
میشه ؟

کاش میشد هیچکس تنها نبود
کاش میشد دیدنت رویا نبود
گفته بودی باتو میمانم ولی
رفتی و گفتی که اینجا جا نبود
سالیان سال تنها مانده ام
شاید این رفتن سزای من نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دستهای تو ولی بالا نبود
باز هم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود ...

ﻣﻦ ﺍگر مـی خندم ﺗـﻨـﻬﺎ ﺑـﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻋﻜﺎﺱ ﺍﺳﺖ ﻭگـرﻧﻪ بی تو…
من ﻛﺠﺎ؟ خندﻩ ﻛـﺠﺎ؟

.
.
.

دلگیر نباش
دلت که گیر بـاشد
رها نمی شوی

.

.

.

ما پیغام دوست داشتنمان را با دود به هم میرسانیم
نمیدانم آنسو برای تو تکه چوبی هست؟
من که این سو
جنگلی را به آتش کشیده ام!

بی قرار

وداع

 می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش
می برم تا که در آن نقطه دور
شستشویش دهم از رنگ نگاه
شستشویش دهم از لکه عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه
می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو ای جلوه امید حال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند باد وصال
ناله می لرزد
می رقصد اشک
آه بگذار که بگریزم من
از تو ای چشمه جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
بخدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست
می روم خنده به لب ‚ خوینن دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل

                                                  فروغ فرخزاد